Kidsrave meets Patrick Wolf

რამდენიმე წლის წინ, პატრიკ ვულფის ინტერვიუს ვკითხულობდი, სადაც ამბობდა, რომ უყვარს, როდესაც მასზე ამბობენ რომ უცნაურია. ამის წაკითხვით მარტივად აიხსნა ჩემთვის, თუ რატომ იყო მისი პირველი ალბომი Lycanthropy სავსე ექსპერიმენტებით, ფოლკის და ელექტროს შერწყმით, ბნელი, თითქმის კათარსისული, ავტობიოგრაფიული ტექსტებით. თუმცა მეორე ალბომში Wind in the wires ექსპერიმენტებიც ნაკლები იყო, უცნაურის ხარისხი საგრძნობლად დაკლებული, მხიარული, თითქმის სულელური ლირიკებით გაწყობილი, რომლებიც თითქოს არქაული პერიოდის ისტორიებს ყვებოდნენ. პირველი ორი ალბომი თუ ეხმაურებოდა მის სურვილს, ხალხს მიეღო იგი, როგორც უცნაურ, გოთიკურ არტისტად, მესამე ალბომით ყველას დაავიწყა, რომ ოდესღაც, ის lo fi ფოლკტრონიკის ჰანგებზე ყვებოდა როგორ მოიჭრა პენისი. მესამე ალბომი The magic position მასიური პოპ ალბომი აღმოჩნდა, სავსე მხიარული ბალადებით. აღარსად იყო დეპრესიული მუსიკა/ტექსტები, მისი ადგილი ძალიან ენერგიულმა და ოპტიმისტურმა პოპმა დაიკავა და ეს ძალიან სასიკეთოდ წაადგა ვულფს, რადგან ჯერ–ჯერობით მისი საუკეთესო ჩანაწერი სწორედ The magic position არის.

გაგრძელება Kidsrave-ზე...