როგორც ალბათ უკვე იხილეთ სოც. ქსელში ელექტრონავტების ცერემონიალი წელს 21 დეკემბერს ივენთჰოლში ჩატარდება. ჩვენ უკვე დავიწყეთ საკონკურსო ნამუშევრების მიღება ქართველი არტისტებისაგან. საერთაშორისო ჟიურის ჯგუფს წელს Lisa Blanning (Wire, Electronic Beats) შემოუერთდა და ჩვენ ძალიან ვამაყობთ ამ ფაქტით. სხვა წლებთან განსხვავებით წელს ცერემონიალის შემდეგ სპეციალური საკონცერტო პროგრამა გვექნება (Afterparty). ჩვენ უკვე შევთანმხდით Cumbo Records ის არტისტებთან, რომლებიც ახალი პროექტის პრეზენტაციას ელექტრონავტებს დაამთხვევენ. იმედი გვაქვს რომ ეს ახალ ტრადიციად იქცევა და ამ სახით ყოველ წელს ქართული ლეიბლის წარდგენას შევძლებთ. ასევე მიმდინარეობს მოლაპარაკება უცხოელი არტისტის საკონცერტო გამოსვლასთან დაკავშირებით, რის შესახებაც მოგვიანებით მოგაწვდით ინფორმაციას. წელს ელექტრონავტებს ორი წამყვანი ეყოლება, ნათია ორაშვილი და გიორგი ზურაბიშვილი. Artarea ს ჯგუფი სპეციალურ დოკ. ფილმს ამზადებს ღონისძიების შესახებ. ხოლო ცერემონიალის ოფიციალური მედია პარტნიორი 1 არხი იქნება და მთლიანად ღონისძიების ჩატარებაში, უკვე ტრადიციულად, თბილისის მერია შეგვიწყობს ხელს. სხვა სპონსორებთან და პარტნიორებთან ჯერ კიდევ ვაწარმოებთ მოლაპარაკებებს. იმისათვის რომ დროულად მიიღოთ ინფორმაცია ელექტრონავტის შესახებ გირჩევთ გაერთიანდეთ ჩვენს ფეისბუკ ჯგუფში სადაც რეგულარულად გამოვაქვეყნებთ ინფორმაციას.
გამოფენა ტარდება მუზეუმის დახმარების და მეგობრების მოზიდვის მიზნით
via tabula.ge
Chubika for Pierre Cardin
23 იანვარს, კულტურისა და ძეგლთა დაცვის მინისტრმა ნიკოლოზ რურუამ საფრანგეთიდან პიერ კარდენის მიერ ხელმოწერილი კონტრაქტი ჩამოიტანა, რომელიც კარდენის ნინო ჩუბინიშვილთან (ჩუბიკა) თანამშრომლობას ითვალისწინებს… >>> იხილე გაგრძელება >>>
ავტორი: გოგი გვახარია
(ყველაზე იდეალური იდეა კინოში)
კინორეჟისორის ხელობის სწავლება, როგორც წესი, ე.წ. “კულეშოვის ეფექტით” იწყება ხოლმე. ესაა მარტივი ექსპერიმენტი, რომელიც რუსმა კინორეჟისორმა, ლევ კულეშოვმა, გასული საუკუნის 20-იან წლებში ჩაატარა. დაჭრა ერთი რუსული ფილმი, იმ პერიოდის კინოვარსკვლავით, ივან მოჟუხინით მთავარ როლში და მოჟუხინის ყველაზე ნეიტრალურ ახლო ხედს “მიაწება” კადრები სხვა ფილმებიდან; ერთ კადრში სუპის ცარიელი თეფში იყო წარმოდგენილი, მეორეში – ვირთხა, მესამეში – კუბო. სხვადასხვა ფილმის კადრებით აწყობილმა მონტაჟურმა ფრაზებმა ლევ კულეშოვი დაარწმუნა, რომ კადრი მხოლოდ და მხოლოდ აგურია დიდ კონსტრუქციაში, რომელსაც “ფილმი” ჰქვია, და რომ ერთი და იგივე კადრების განსხვავებულ კომბინაციებს აბსოლუტურად განსხვავებული განწყობილების შექმნა შეუძლია; დაახლოებით ისე, როგორც წინადადებაში სიტყვების გადაადგილებისას ხდება ხოლმე: მარტივ წინადადებაშიც კი ორი სიტყვის გადაადგილებამ შეიძლება რადიკალურად შეცვალოს აზრი.
კულეშოვის ექსპერიმენტშიც ასეა – ივანე მოჟუხინი სადღაც კადრს მიღმა “იყურება”. მისი გამოსახულება არ იცვლება, მაგრამ განსხვავებულ კადრებთან “კონტაქტში” ხან დამშეულის (სუპის თეფში), ხან შეშინებულის (ვირთხა), ხანაც სასოწარკვეთილ და მგლოვიარე კაცის (კუბო) სახეს იღებს. ნათელია, რომ კინომონტაჟი ეფუძნება კონტაქტის, ურთიერთობის იდეას, რომლის თანახმად ეპიზოდის იდეა თუ კინემატოგრაფიული მხატვრული სახე უნდა ვეძებოთ არა ცალკეულ კადრებში (გამოსახულებებში), არამედ ამ კადრების კონტაქტში, ურთიერთობაში.
სერგეი ეიზენშტეინი – Sergei Eisenstein
“წერტილი, სადაც ორი მოცემულობის შეჯახებით იბადება აზრი” – წერდა ეიზენშტეინი მონტაჟზე. სხვაგვარად რომ ვთქვათ, რეალური “მოცემულობა”, ის, რასაც ვხედავთ, რაც შემოსაზღვრულია დროსა და სივრცეში, მეორე “მოცემულობასთან” კონტაქტში ბადებს “არახორცშესხმულ რეალობას” – აზრს, იდეას. ლათინურ ენას რომ დავუბრუნდეთ, ეს “მოცემულობა” იგივეა, რაც “პერსონა” (persona), იდეა კი იგივე, რაც “იმაგო” (imago). “პერსონა” ჯერ მსახიობის ნიღაბს ნიშნავდა, შემდეგ მის როლს, მერე ადამიანის როლს, ”იმაგო” კი – სახიერებას, ოცნებას, წარმოდგენას; “პერსონა” – ერთი ადამიანის, ადამიანთა ჯგუფის, ერის, რელიგიის, კულტურის ისტორიას, რომელიც სხვა “პერსონასთან”, სხვა კულტურასთან ურთიერთობაში ქმნის “იმაგოს”, ანუ – ისევ კულეშოვის ეფექტთან პარალელს თუ მივმართავთ – იდეას, რომელიც არაა ჩადებული არც ერთ და არც მეორე “პერსონაში” (თუ კულტურაში), რომელიც მხოლოდ განსხვავებულის შეჯახებით იბადება.
20-იან წლებში, როცა საბჭოთა კავშირში ჰეგელიანურ-მარქსისტული იდეების დისკრედიტაცია ჯერ მხოლოდ იწყებოდა… >>> იხილე გაგრძელება >>>
"ნუ იქნებით უცხოური მოდის ბრმა თაყვანისმცემლები" - ეს სიტყვები რაღათქმაუნდა ილია მეორეს ეკუთვნის. ამის თქმა იყო და მთელ ერს ჯერ ფსიქიკური ერექცია დაემართა, მერე კი ერთადვე წამოიშალნენ ერთი ჩვეულებრივი კოსტიუმირებული კარნავალის - ჰელოუინის წინააღმდეგ.
ორი წლის წინ ვითომ მართლმადიდებლური, რეალურად კი ფაშისტური ორგანიზაციის მმკ-ს წევრებმა მათი წინამძღოლის, 21-ე საუკუნის ქართველი ინკვიზიტორის, დავით ისაკაძის მიერ ნაკურთხი მუშტებით კარგად ჩაუნაყეს თავ-პირი გასართობად შეკრებილ ახალგაზრდებს და ყველა, ვისაც ამ კარნავალში მონაწილეობის სურვილი ჰქონდა სატანისტებად შერაცხეს და შეაჩვენეს. ასე დატრიალდა ტოტალურად გაუნათლებელი, ფარისეველი და მოძალადე ცხვრის ჯოგის ბორბალი და გადაუარა ყველას, ვისაც კი სიტყვა "ჰელ......" დაცდა პირიდან.
მოძალადეთა არგუმენტები ასეთია: ჰელოუინი წარმართული წარმოშობისაა (მაშასადამე, "სატანისტური"). ჰელოუინი ამერიკულია, უცხოურია, "ფირმაა" (მაშასადამე, კიდევ უფრო "სატანისტური", აბა ჩვენთვის უცხოეთი ხომ მხოლოდ დასავლეთია, რუსეთი და აზია უფრო "ჩვენია" თურმე)
რატომ - გაუნათლებლები და ფარისევლები?
შევადაროთ:
ჭიაკოკონობას უკვე წლებია აღნიშნავს ლამის მთელი ერი. ქუჩაში იწვება საბურავები, ფიცრები, ყველანაირი ნაგავი, აგიზგიზდება თუ არა მყრალი ცეცხლი, ალზე რიგრიგობით დახტუნავენ მართლმადიდებელი თუ არამართლმადიდებელი ახალგაზრდები. რატომღაც ამ დროს ეკლესია დუმს. არადა, ჭიაკოკონობა სწორედაც რომ წარმართული დღესასწაულია და ცეცხლზე მოხტუნავე გოგო-ბიჭები განასახიერებენ სატანებს (ჩვენებურად, ალქაჯებს). რა თქმა უნდა ჭიაკოკონას არცერთ მონაწილეს აზრადაც არ მოუვა იფიქროს რომ, ის სატანაა, სატანისტია და "ქართველობის" დანგრევა უნდა. არ იფიქრებს, იმიტომ რომ ჭიაკოკონობა ერთი ქუჩის გასართობი სანახაობაა, უბრალოდ არაცივილური ფორმით.
სატანას, ზომბს და სხვადასხვა "ბოროტ" პერსონაჟებს (ჩვენებურად, ალქაჯებს, ჭინკებს) განასახიერებენ ჰელოუინზეც, ოღონდ გაცილებით ცივილურად, სანახაობრივად, კოსტიუმირებულად და თეატრალურად, მუსიკის ფონზე გართობით, საშინელებათა ფილმების ჯგუფურად ყურებით და.ა.შ. მაგრამ რატომღაც წარმართულად ქუჩაში ცეცხლზე მოხტუნავესგან განსხვავებით, საკარნავალო კოსტიუმში გამოწყობილი ახალგაზრდას, ვინც ჰელოუინზე მიდის, ამ ბორბალში შებმული ჯოგი სატანისტებად, ღვთისმგმობელებად, არაადამიანებად და მართლმადიდებლობის მტრად თვლის. მარტივი მიზეზის გამო: არ იციან საკუთარი ჭიაკოკონობის წარმომავლობა და ისტორია.
ქართული შოვინიზმისა და პატარა ერის შვილობის კომპლექსის დამსახურებით, ბევრ ქართველს თავი ჯერ კიდევ ყველაზე აღმატებული ერის შვილი ჰგონია. ბევრს ჯერ კიდევ სძულს "ამერიკული", უცხოური, "ფირმა" - და ზოგადად ყველაფერი, რაც კი დასავლური ცივილიზაციის მონაპოვარია. არადა ამ დროს, როგორია ეს ქართველი?
მან არ იცის რომელმა ცივილიზაციამ შექმნა კომპიუტერი, ტელევიზორი, მაცივარი, უთო, ელექტროობა, ონკანი. დადის უახლესი თაობის მობილური ტელეფონით, აცვია ჯინსები და კედები. ოთახში აუცილებლად უდგას პიანინო, უნთია ნათურა, აქვს მეტალოპლასტმასის კარ-ფანჯარა, რბილი იატაკი.
მათ არ იციან საიდან მოდის სახელმწიფოს მოწყობის დემოკრატიული თუ სხვა სახის პრინციპები, საიდან მოდის მხატვრობა, ფერწერა, ქანდაკება. არ იციან ვინ მოიგონა სკოლა, აკადემია, უნივერსიტეტი, ფილოსოფია, მეცნიერების სხვადასხვა დარგები. არ იციან ვინ შექმნა ელექტრონათურა. კლუბებში და ბარებში ერთობიან მაგრამ არ იციან ქლაბინგი ვინ, რომელმა ცივილიზაციამ მოიგონა. აუცილებლად უსმენენ ლედი გაგას. ზოგიც ბითლზს, ზოგი 2 Pac და 50 Cent-ს, მაგრამ არ იციან საიდან არიან ისინი. ძალიან უყვართ აიპოდი, მაგრამ არც მისი წარმომავლობა იციან. და საერთოდაც, გაიხედ-გამოიხედონ თავანთ გარშემო და დაასახელონ 5 ობიექტი/ნივთი რომელის წარმოშობის შესახებაც სმენიათ რამე... განა მართლა არ იციან? როგორ არა, მათ ძალიან კარგადაც იციან, რომ ყველაფერი რაც ჩამოვთვალე, სწორედ იმ "უცხოური მოდის", ამ შემთხვევაში, დასავლური (ევროპული და ამერიკული) ცივილიზაციის დამსახურებაა, რომელზეც პატრიარქი მოგვიწოდებს, რომ არ უნდა ავყვეთ.
არადა, თავის დროზე ეკლესიის მიერ ლამის ეშმაკის მანქანად შერაცხულ კომპიუტერს დღეს უკვე თვითონ საეკლესიო პირებიც მშვენივრად იყენებენ და ეშმაკის მეორე მანქანად შერაცხულ ტელევიზორითაც სიამოვნებით გადასცემენ თავიანთ ქადაგებებს. იმ ეკლესიაში, რომელიც უცხოური მოდის აყოლას "გვიკრძალავს", უმაღლესი პირები ძალიან კომფორტულადაც დაქრიან "უცხოურ მოდაზე" აწყობილი 100 000-იანი ჯიპებით და მშვენივრად ლაპარაკობენ "უცხოური" 2000 ლარიანი აიფონებით.
რას აკეთებს ამ დროს მრევლი? ამ დროს ჩვენი მორალისტი გოგო-ბიჭები… >>> იხილე გაგრძელება >>> liberali.ge
ფილმის სრული ვერსია შეგიძლია იხილო უფასოდ ამ ბმულზე (MyVideo.Ge cinema)
via ტაბულა
გასულ თვეში ლეგენდარული ბრიტანული მეკობრული რადიო Rinse.FM ოფიციალური ლიცენზიის მფლობელი გახდა და FM დიაპაზონზე ლეგალური მაუწყებლობა დაიწყო.
ბრიტანულმა და არა მარტო ბრიტანულმა საზოგადოებამ Rinse.FM-ის გაოფიციალურება მეკობრული რადიოების ეპოქის დასასრულის დასაწყისად აღიქვა. თუმცა დასასრული დიდი ხნის წინ ინტერნეტის გავრცელებასთან ერთად დაიწყო.
რადიომეკობრეები –ალტერნატიული სიახლის რაინდები
ისტორია 60-იანი წლებიდან იწყება. პირველი მეკობრული რადიოები ამერიკაში ტეხასელი ბიზნესმენის ხელშეწყობით დაფუძნდა. იმ დროისთვის ამერიკაში უკვე მოღვაწეობდა რამდენიმე მეკობრული რადიო და კარგი შემოსავალიც მოჰქონდა. შემოსავლის უდიდესი წილი ფასიან ანონსებზე მოდიოდა. მხატვრებს, მუსიკოსებს და ხელოვნების სხვა დარგის წარმომადგენლებს არ ჰქონდათ საშუალება საკუთარი საღამოების შესახებ მეინსტრიმულ მედიასაშუალებებში რეკლამა გაეკეთებინათ. ამიტომ დაბალი ფასებისა და სპეციფიკური აუდიტორიის გამო მეკობრულ რადიოსადგურებს მიმართავდნენ.
მეკობრული რადიოების აუდიტორია არ ენდობოდა ცენტრალურ საინფორმაციო საშუალებებს, არ აინტერესებდა გაზეთებში დაანონსებული კონცერტები, გამოფენები, საღამოები... ისინი მუდმივად სიახლის და ალტერნატივის ძიებაში იყვნენ.
ამ თავისებური სუბკულტურის იმპორტი ბრიტანეთში 1964 წელს რადიო ლონდონის სახით მოხდა. დამფუძნებლებისთვის მალევე ცნობილი გახდა, რომ ბრიტანელებს პოლიტიკაზე მეტად ამერიკული მუსიკის მოსმენა სურდათ. ერთადერთი ლიცენზირებული რადიო BBC ყველაფერს უშვებდა გარდა თანამედროვე მუსიკისა. მათი პოლიტიკა ცალკე მუსიკოსთა კავშირთან დადებული ხელშეკრულებიდან გამომდინარეობდა, ცალკე ფინანსური მომჭირნეობიდან. სიმფონიური ორკესტრის დაქირავება და კლასიკური ნაწარმოებების შესრულება უფრო ხელსაყრელი იყო, ვიდრე ცხელ-ცხელ ჰიტებზე საავტორო უფლებების მოპოვება.
პირველი მეკობრული რადიოსადგურები ოკეანეში მოდრეიფე გემებზე იყო მოწყობილი. იმდროინდელი კანონმდებლობით ხმელეთიდან სამი მილის დაშორებით წყალი არავის ეკუთვნოდა და, შესაბამისად, რადიოსადგურს ვერავინ აუკრძალავდა მაუწყებლობას.
1967 წელს ბრიტანეთის პარლამენტმა მიიღო კანონი, რომლის მიხედვით, საერთაშორისო წყლებიდან მოდრეიფე გემებს ბრიტანეთის ტერიტორიაზე სიგნალის გავრცელება აეკრძალათ.
მეკობრული ლონდონი
მას შემდეგ, რაც რადიოსადგურების გემებზე მოწყობამ აზრი დაკარგა, მეკობრეები „ხმელეთზე გადასხდნენ” და პირდაპირ ლონდონის შუაგულიდან დაიწყეს მაუწყებლობა. მათი ახალი თავშესაფარი მრავალსართულიანი ბინების სხვენები გახდა. 80-იანებში პოლიციას უკვე გააჩნდა საიმისო ტექნოლოგიები, რომ ზუსტად დაედგინა საიდან მაუწყებლობდა მეკობრე. მაუწყებლობის დასრულებისთანავე მეკობრეები აპარატურას ალაგებდნენ და ახალი თავშესაფრის ძებნას იწყებდნენ. სანქციები მათ წინააღმდეგ მძიმე არ იყო. მხოლოდ აპარატურის კონფისკაცია და ფულადი ჯარიმა. მაგალითად, ზემოხსენებული Rinse.FM-ის მეპატრონეებმა დაახლოებით 20-წლიანი მოღვაწეობის პერიოდში აპარატურის ხუთი კომპლექტი და 15 ათასამდე გირვანქა „შეწირეს” ბიუჯეტს. შეიძლება მავან ჩინოვნიკს გაცილებით სადისტური სანქციებიც მოეგონებინა, მაგრამ ხელისუფლება საზოგადოების გაღიზიანებას ერიდებოდა. მეკობრეები საზოგადოებისთვის გმირები იყვნენ, რომლებიც თავისუფალი სიტყვისთვის საკუთარ თავისუფლებას აგდებდნენ საფრთხეში. პოლიციის ანტიმეკობრული რეიდებიც მხოლოდ ღამით ტარდებოდა, როცა თითქმის ყველას ეძინა.
80-იანების ბრიტანეთში ამერიკული მუსიკა აღარ იყო აქტუალური. მსმენელს ლონდონურ ანდერგრაუნდში დაბადებული ახალი ჟანრები აინტერესებდა. BBC, მიუხედავად იმისა, რომ უკვე ჰქონდა რამდენიმე მუსიკალური არხი, სიახლეებს მაინც მძიმედ ეგუებოდა. მათი ეთერი ახალი შემსრულებლებისთვის დახურული იყო. სამაგიეროდ მეკობრეები უთმობდნენ ახალბედებს საეთერო დროს. ისინი პოლიციასთან შესაძლო პრობლემების ანგარიშში ჩაუგდებლად ცოცხალ სეტებს მართავდნენ.
მეკობრეების ბუდეს ინტერნეტმა გადაუფრინა
90-იანებში სამყაროს მოევლინა ინტერნეტი.>>> იხილე გაგრძელება >>> www.tabula.ge
ავტორი: ანა წიკლაური
”მაინც ჩემი გახდები”; ფოტო: გვანცა კორძახია
,, არსებობს ორმაგი სტანდარტი ქალისა და კაცის სექსუალური ცხოვრების მიმართ : გოგონებს ,,ეკრძლებათ“ თავისუფალი სექსუალური ცხოვრება, ხოლო ვაჟებს, პირიქით, ,,მოეთხოვებათ“. ეს იმ კვლევის შედეგების შემაჯამებელი დასკვნაში წერია, რომელიც 2010 წელს საქართველოს მასშტაბით 30 უმაღლეს სასწავლებელში ჩატარდა.
გამოკითხული 3000 სტუდენტიდან 87% ფიქრობს, რომ გოგონებმა ქორწინებამდე სექსისგან თავი უნდა შეიკავონ, ხოლო ბიჭებისთვის ქორწინებამდე თავის შეკავება 72.4%-ს არარეალურად მიაჩნია. სწორედ ამ შედეგებზე დაყრდნობით, კვლევის ავტორები ფიქრობენ, რომ საქართველოში გოგონებს ქორწინებამდე სექსი ,,ეკრძალებათ“, ბიჭებს კი ,,მოეთხოვებათ“.
კვლევა სოციალური კვლევისა და ანალიზის ინსტიტუტის (ISSA) პროექტის ,,ნარკომანიის, აივ/შიდსის, უსაფრთხო სექსისა და რეპროდუქციული ჯანმრთელობის მიმართ სტუდენტთა დამოკიდებულების შესწავლა“ ფარგლებში ჩატარდა. პროექტი განხორციელდა შვედეთის განვითარების სააგენტოს და ევრაზიის თნამშრომლობის ფონდის დაფინანსებით. კვლევის ავტორები არიან: სოციოლოგი იაგო კაჭკაჭიშვილი, ფსიქოლოგი გაგა ნიჟარაძე და რეპროდუქტოლოგი მაკა გეგეჭკორი.
კვლევაში მონაწილეობდა ბაკალავრიატისა და მაგისტრატურის საფეხურების 3000-მდე სტუდენტი. როგორც სოციოლოგი იაგო კაჭკაჭიშვილი ამბობს, ნარკომანია, შიდსი და სექსი საზოგადოებაში კვლავ ტაბუდადებულ თემებად რჩება. ამიტომ ალბათობა იმისა, რომ კვლევის მონაწილე არ იყოს გულწრფელი, დიდია. თუმცა, ამ კვლევის მეთოდად გამოყენებული ანკეტური გამოკითხვა რესპონდენტს საშუალებას აძლევს, დარჩეს ანონიმურად, რაც, თავისათავად, გულწრფელობის ხარისხს ზრდის.
კვლევის მიზანს წარმოადგენდა სტუდენტების დამოკიდებულება-განწყობის და ქცევითი თავისებურების განსაზღვრა ისეთი ფენომენების მიმართ, როგორებიცაა– ნარკომანია, აივ/შიდსი, სექსი და რეპროდუქციული ჯანმრთელობა.
როგორც სოციოლოგი იაგო კაჭკაჭიშვილი ამბობს, ყველა ეს საკითხი ერთმანეთთან მჭიდრო კავშირშია - აივ/შიდსის გავრცელების ყველაზე ხშირი გზა ნარკომანია და დაუცველი სქესობრივი კონტაქტებია.
კვლევაში საკმაოდ დიდი ადგილი სტუდენტთა სექსუალურ გამოცდილებას, მათ დამოკიდებულებას უსაფრთხო სექსისადმი, სექსუალური პარტნიორის შერჩევას, ქორწინებამდე სექსს, ქორწინების გარეშე ორსულობას და კონტრაცეპტივებს ეთმობა .
ავტორები მიუთითებენ ტენდენციაზე, რომლის მიხედვითაც, საქართველოში პირველი სექსუალური კონტაქტის ასაკი მცირდება.
შდეგებმა აჩვენეს, რომ სექსუალური გამოცდილების მქონე სტუდენტები>>> იხილე გაგრძელება >>> netgazeti.ge
ავტორი: მალხაზ ხარბედია
დღეს ნაგავზე ვისაუბრებ, ოღონდ არა ლიტერატურულ ნაგავზე, არამედ მართლა ნაგავზე.
რამდენიმე დღის წინ ჩემი ერთი ფეისბუკელი მეგობარი, გეგა არდაზიშვილი წერდა იმ უმძიმეს შთაბეჭდილებაზე, რომელიც გრემი-ნეკრესის გზაზე დაყრილმა ნაგავმა მოახდინა მასზე. ამ ადგილებში 1 თვის წინ მეც ვიყავი და ნამდვილად შემიძლია დავემოწმო, რომ მთელს გზაზე, განსაკუთრებით კი გრემის გარშემო, საშინელება ხდებოდა. გრემს გვერდით პატარა მდინარე ჩამოუდის, სახელად ბოლია, იქ უნდა გენახათ რა ხდებოდა, თან სულ ნარჩევ-ნარჩევი პლასტმასის ბოთლები და სხვა უხრწნელი ნივთები იყო მიმობნეული. ასეა სხვა მდინარეების ხევებშიც, გზებზე, გზის პირებზე, მაყვლიანებში, მოკლედ, ყველგან. გრემი მეგობრის შენიშვნის გამო ვახსენე, თორემ ხომ ისედაც ყველამ ვიცით, რომ ამგვარი რამ ყველგან ხდება, კახეთშიც, ქართლშიც და სხვა დანარჩენ საქართველოშიც.
სხვა დანარჩენ საქართველოზე კი აი რა მინდა გითხრათ, და ამჯერადაც ჩემს ვირტუალურ ფორუმელ მეგობარს დავიმოწმებ: ეს კაცი ნიკა მახარაძეა, იგი თბილისში არ ცხოვრობს, ამიტომ ჩვენი შეხვედრა მხოლოდ ერთხელ შედგა რამდენიმე საათით. ვისხედით ერთ რესტორანში, ვსაუბრობდით ყველაფერზე, რაზეც კი ვასწრებდით საუბარს, ხშირად ვაწყვეტინებდით ხოლმე ერთმანეთს... ვცდილობდი უფრო მე მეცლია საუბარი, იმიტომ, რომ ჩემზე უფრო საინტერესო რაღაცეებს ამბობდა. და ერთ-ერთი ასეთი აზრი (რომელიც მისი ვრცელი თეორიის ნაწილია), ძალიან მდაბიურად რომ მოვთარგმნო, ასე ჟღერდა: აფხაზეთი და ოსეთი უნდა დავიმსახუროთ, სხვანაირად ვერ დავიბრუნებთ, მხოლოდ მემკვიდრეობითობა არ გვაძლევს უფლებას, რაღაცა ჩვენად მივიჩნიოთ. აფხაზეთისა და ოსეთის ტერიტორიები კი არა, არც ის მიწაა შენი, სადაც ნაგავს ყრი და გარემოს აბინძურებ. ამის გამო, ჩვენ უკვე მთელი საქართველო გვაქვს დაკარგული კარგა ხანია.
რა თქმა უნდა, როცა ცელოფნის პარკს ან პლასტმასის ბოთლს ქუჩაში აგდებს, ის ადამიანი არ ფიქრობს თავის ქვეყანაზე, თუნდაც “ტერიტორიებზე”, სამაგიეროდ რაღაც აბსტრაქტულ ცნებებზე, საფრთხე-აჩრდილებზე და ფიქციებზე მწვავედ რეაგირებს. საერთოდაც, ჩვენი მთავარი პრობლემა “ტერიტორიებია”, იმიტომ კი არა, რომ ეს “ტერიტორიები” დავკარგეთ, არამედ იმიტომ, რომ “ტერიტორიებს” ვუწოდებთ მას. ტერიტორია კი ყოველთვის სხვისია, რაც არ უნდა შენად მიიჩნიო იგი!
თემას გავცდი, არადა ნაგავში ვიქექებოდი, ქართულ ნაგავში...
ახლა ზაფხულია და ყველა მხრიდან გაიგონებთ სასწაულ ამბებს… >>> იხილე გაგრძელება >>> www.radiotavisupleba.ge
ავტორი: Tomushka
Mats Odell ( შვედეთში ერთ ერთი მინისტრია) სურს მებრძოლი, საშიში ძაღლის ჯიშების აკრძალვა. ამ ჯიშებს შორის კი აღმოჩნდა არც მეტი, არც ნაკლები ჩვენი სიამაყე კავკასიური ნაგაზი.
დღეს დღეობით შვედეთში უკვე არსებობს კომუნები, სადაც ადმიანებს არ აქვთ აგრესიული ძაღლის ყოლის უფლება. იდეაში სულაც არაა ცუდი აკრძალო ისეთი ძღლები რომლებსაც ცუდი რეპუტაცია აქვთ, მაგრამ ერთი რამ ავიწყდებათ ამ ხალხს - რეპუტაცია შეიძება დარჩეს იმისდა მიუხედავად რომ ჯიშის ხასიათი შეიცვალა. როგორც ჩემ წინა პოსტში დავწერე ბულტერიერზე.
აი გთავაზობთ იმ ძღლებს რომელთა აკრძალვაც უნდათ (დანიაში უკვე აკრძალეს ესენი)>>> tomushka.blogspot.com
ავტორი: მჩხაპნელი
“დავიღალე! როდემდე უნდა ვიკვნიტო პირით ეს ფრჩხილები?!” - ლეონარდო და ვინჩი
“…და და ვინჩიმ გამოიგონა მაკრატელი” – მემატიანე
მაკრატლის პირველი აკრიჭინებიდან ხუთ საუკუნის გასვლის მიუხედავად, ზოგიერთი ”კანიბალი” საკუთარ ფრჩხილებთან დღესაც მაკნატუნურ დამოკიდებულებაში იმყოფება. არამკვნეტელთა განცვიფრებული საზოგადოება კი, ამ ქმედებას სხვაგვარ ახსნას რომ ვერ უძებნის (მაკრატელი იაფია, ფრჩხილები – უგემური), მას “მავნე ჩვევას” უწოდებს და ამ სიტყვათშეთანხმებით “ფრჩხილხრამუნებს” (ჭამის შემდეგ) თითქოს პირსაც სწმენდს.
თუმცა, მაშინ როდესაც სხეულის რქოვანი ნაწილების დაგემოვნება “მავნე” მხოლოდ დეგუსტატორისათვის შეიძლება აღმოჩნდეს, მის გვერდით ბევრი სხვა ისეთი მავნე ჩვევაც არსებობს, რომელთა სამარადისო აღმოფხვრა უკვე ზოგადსაკაცობრიო გამარჯვებად ჩაითვლებოდა:
1. “ფრჩხილგაფარჩხული ნეკი” – (იზრდება მოხუც მამაკაცებში და საზრდოობს სხეულისმიერი საბადოებით) – ათიდან ერთ, რომელიმე თითზე (და საკუთარ ნებაზე) მიშვებული ფრჩხილი თავისთავად მავნე ჩვევა სულაც არ არის. თუმცა, როდესაც ცხვირის ნესტო (ან, ყურის ლოკოკინა) მეტისმეტად ვიწრო, ან, გრძელია, არქეოლოგიური სამუშაოების ჩასატარებლად მასზე უფრო გამოსადეგ “ნიჩაბს” “ბარე ორს ვერ იპოვით”. ამ ქმედების ნირვანისეული მადლის შესაგრძნობად კი გათხრების შემდგომ ფრჩხილზე შემორჩენილი “საგანძურის” მეორე ხელის წკიპურტული ქმედებით გარემოში უდიერად მიმოფანტვაა საჭირო.
2. ”ღლარჭ” – (ამჯერად, გვხვდება ახალგაზრდული ყბების არეალში)
“კამეჩი წევს და იცოხნის” – ხალხური
საღეჭი რეზინის ღლარჭუნით მოლაპარაკე ადამიანზე საშინელი მოსასმენი, ერთადერთი მხოლოდ სანდრო ცნობილაძის რეპორტაჟები შეიძლება იყოს. ხანდახან იმასაც ვფიქრობ, რომ ზოგიერთი მღეჭველის უსაფრთხოების მიზნით, ცოტა ხანში, მათ ყბებზე ამორტიზატორების დაყენება, სასიცოცხლოდ აუცილებელი გახდება. თუნდაც არ ლაპარაკობდეს… ადამიანი, რომელიც კევს ხმამაღლა ღეჭავს, იმ გაფუჭებულ ონკანს ჰგავს, რომლიდანაც ნიჟარაში პატარა წვეთი პერმანენტულად, მაგალითისათვის ორ წამში ერთხელ ეცემა (შეგნებულად, აღარაფერს ვიტყვი – ბუშტის გაბერვის, ტუჩებზე შლეგური მიხეთქებისა და ორი თითით კევის ბუმერანგისეული წელვის მეთოდებზე).
"ეს–ესაა დაღეჭეს და გადმოაფურთხეს"
3. “მუცლის მოსაფხანად ხელები მექავება” – (იფხანება ბანჯგვლიანი ღიპის მფლობელი მამაკაცების მიერ)
რა შეიძლება იყოს იმაზე არაესთეტიკური, ვიდრე ეს ფილოსოფიური მზერით რაღაცას მიშტერებული კაცია, რომელსაც ცალი ხელით მაისური აუწევია და მეორეთი მუცელს ანგარიშმიუცემლად იფხანს:
ა) იგივე კაცი შიშველ მდგომარეობაში (მზერა უცვლელი);
ბ) ბოყინით ჩამქრალი სანთლები სადღესასწაულო ტორტზე;
გ) უნიტაზის ჩარეცხვის ხმა და საპირფარეშოდან ფხალის ამოზელვით გამომავალი დიასახლისი;
(თქვენ რა იფიქრეთ, არ ვიცი… მე, პირადად ისპანახის მიერ გამოყოფილი წვენის უნიტაზში გადასხმა ვიგულისხმე)
4. “სიგარეტის ყუროფი” (ხარობს მშრალ ნიადაგზე, საფეთქლების მიდამოებში)
ხანდახან მიხარია, რომ ადამიანებს ოცი ყური არ გვაქვს. სხვა თუ არაფერი, უბრალოდ, ცუდი შესახედავია ოცყურიანი ქართველი, რომელიც სიგარეტის კოლოფს კმაყოფილი სახით ჭმუჭნის და ამის მიუხედავად, ადგილს ოცივე ღერისათვის მაინც პოულობს.
5. ”ორი ნახევარსფერო” – (ბრენდის ირონია – შეინიშნება გარშემომყოფთა კომენტარებში)
ქართველებს უცნაური შარვლები გვახასიათებს. ცნობილი ბრენდის, მაგრამ მაინც უცნაური. საკმარისია ერთი ჩაკუზვა, ჩაჯდომა, დაჯდომა, ან, მსგავსი ქმედება და ჩვენს თვალწინ ეკვატორით (რომელსაც საბედნიეროდ, მხოლოდ საწყისი ნაწილი უჩანს) შუაზე გაყოფილი არცთუ სასიამოვნო პეიზაჟი გადაიშლება ხოლმე. ასეთი ტანისამოსის ყიდვაც მოდურად მავნე ჩვევაა.
"სად არის საქართველო?"
6. ”VS სამარშრუტო ტაქსის მძღოლები” (ისმინება აღნიშნულ ტრანსპორტში)>>> იხილე გაგრძელება>>>doin.ge
ავტორი: acho zambaxidze
“Genetic Code”, “Children’s Medicine”, “Georgian Dance Empire”.. ირაკლი ჩარკვიანი, სერგი გვარჯალაძე, “ბიბი”, გიორგი ებრალიძე და ა.შ.ალბათ დამეთანხმებით, რომ ამ ადამიანებს ძალიან დიდი წვლილი მიუძღვით ქართული მუსიკის განვითარებაში.
1) ყველასათვის საყვარელი და უკვდავი სიმღერა, Genetic Code – Artificial Love..
2) ირაკლი ჩარკვიანი, სერგი გვარჯალაძის გადაცემაში “ShowBizDigest”, 1993 წელი.
3) ირაკლი ჩარკვიანი – შენ აფრენ
