მე ერთი სული მაქვს, როდის დავივიწყებთ ომს... („მე ერთი სული მაქვს, როდის დავიწყებთ ომს!“)

ავტორი ია ანთაძე

როდესაც სკოლაში ვსწავლობდი, გაკვეთილების ცხრილში გვქონდა საგანი „სამხედრო“. ამ გაკვეთილიდან მხოლოდ მხიარულება მახსოვს. მასწავლებელი ყოფილი სამხედრო იყო, რომელიც გოგონებს არც გვიცნობდა და არც გვცნობდა. ბიჭებს კი იარაღის დაშლა-აწყობას ასწავლიდა, თანაც, რატომღაც, ეს ამბავი სულ სიცილ–ხარხარის ფონზე მიმდინარეობდა. მასწავლებელი, რომლის არც სახელი მახსოვს, არც გვარი და არც სახე, თვითონ სერიოზული იყო, მაგრამ ჩვენ ვხდებოდით არასერიოზულები იარაღის დანახვაზე. მოკლედ, იმ გაკვეთილების მოგონებას რომ ვცდილობ, ბუნდოვანი, მაგრამ სასიამოვნო შეგრძნება მეუფლება, რადგან თვალწინ მიდგება ჩემი მეგობარი იარაღიანი ბიჭების სიცილისგან ყურებამდე გახსნილი სახეები.

დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა, რომ ჩემთვის და ჩემი მეგობრებისთვის, რომლებიც 70-იანი წლების ბოლოს, „პერესტროიკამდე“ გაცილებით ადრე, ვიქტორ ნოზაძეს, სოლჟენიცინს და ნიცშეს ვკითხულობდით, სამხედრო სწავლების გაკვეთილები ისეთი შეუსაბამო იყო ჩვენი თავისუფალი აზროვნების წესთან, რომ სასაცილოზე სასაცილო გვეჩვენებოდა – როგორც ბავშვებს ეცინებათ გულიანად კლოუნის გაბუშტულ ცხვირზე ან ორმაგი ზომის ფეხსაცმელზე.

ახლა, როდესაც დამოუკიდებელი და თავისუფალი ქვეყნის პრეზიდენტი მიხეილ სააკაშვილი გვიცხადებს, რომ 2010 წლის სექტემბრიდან საქართველოს სკოლების უფროსკლასელებს სამხედრო სწავლების კი არა და, სამხედრო-პატრიოტული სწავლების გაკვეთილები ჩაუტარდებათ, სრულებით აღარ მეცინება. შეუსაბამოდ აღარ მეჩვენება და – იმიტომ! შეუსაბამოდ არ მეჩვენება იმ სახელმწიფო პოლიტიკასთან, რომლის პროპაგანდასაც, არც მეტი, არც ნაკლები, თავად პრეზიდენტი ეწევა.

სკოლებში სამხედრო–პატრიოტული სწავლების ინიციატივას წინ უძღოდა პრეზიდენტის ორი საჯარო გამოსვლა, რომელთა მიზანი იყო სამშობლოს სიყვარულის დაკავშირება იარაღით მისი დაცვის აუცილებლობასთან. ამ გამოსვლებში მკაფიოდ იყო საუბარი ჩვენი ოჯახების უსაფრთხოებაზე, რაც, თურმე, ჩვენივე პასუხისმგებლობაა – რადგან ჯარი ყველას ვერ დაიცავს. გასული წლის 26 დეკემბერს, ეროვნული გვარდიის ახალი შენობის გახსნისას, მიხეილ სააკაშვილმა გარკვევით თქვა: „ცალკე აღებული 12 ათასი კაცი ვერ შეაჩერებს ვერაგ, მონღოლების მემკვიდრე ურდოს... როდესაც ეს მომენტი დადგება – ყველაფერი უნდა გავაკეთოთ, რომ არ დადგეს – თითოეული ქართველი კაცი და ქალი უნდა იყოს მზად საქართველოსთვის საბრძოლველად. არა მხოლოდ ფსიქოლოგიურ მზადყოფნას ვგულისხმობ, – უნდა იყოს აღჭურვილი“.

ახალი წლის მისალოც სიტყვაშიც, რაგინდ უცნაურად ჟღერდეს, პრეზიდენტმა გვითხრა, რომ ცალ ხელში თოხი ან კომპიუტერი უნდა გვეჭიროს, მეორეში კი – იარაღი. ამაზე მეტად ვერაფრით მიგვანიშნებდა მიხეილ სააკაშვილი, რომ ცუდად არის საქმე – წლის მთავარ დღესასწაულამდე ხუთი წუთით ადრე, როდესაც ადამიანები ერთმანეთს კეთილი სურვილებით ავსებენ, ჩვენმა პრეზიდენტმა ხელში ვირტუალური ავტომატები მოგვაჩეჩა. ჯერ უფროსებს, თორმეტ დღეში კი – ბავშვებს, არასრულწლოვანებს.

მიხეილ სააკაშვილის ამ მილიტარისტულ „ჩაწოდებებს“ პასუხი უკვე მოჰყვა და კიდევ ბევრჯერ მოჰყვება. იქ, სადაც საზოგადოებას ხელი მიუწვდება საკუთარი აზრის გამოხატვაზე, ადამიანებმა აგრესიის გამოფენა დაიწყეს, რისი კულმინაციაც იყო ფეისბუკში გამოქვეყნებული და არაერთი თანამოაზრის მიერ მხარდაჭერილი წერილი: „მე ერთი სული მაქვს, როდის დავიწყებთ ომს!“. ამ სტატიის ავტორი ჩვეულებრივი მოქალაქეა, ერთ-ერთი ჩვენგანი. სტატიის არსს კი მეტ–ნაკლებად სრულად შემდეგი ციტატა გადმოგვცემს: „გაიგეთ, ღორების ჯოგმა ჩვენი ყანის ღობე 2 ადგილას გაარღვია, თან ეს ღორები ბევრია და აგრესიული, აქშენით და ჰაერში გასროლით ვერ ვდენით! ჰოდა ოჯახის ყველა მამაკაცი გავიდეთ თოფებით და მანამდე ვხოცოთ, სანამ ყველას არ გავჟლიტავთ ან არ გავდენით! ჩმორი არავის უნდა!!!!! ნუ ვართ ჩმორები!!!!!!“

იხილეთ ვრცლად>>>