ავტორი: Candy Says
დიდი ხნის წინ გადავწყვიტე, რომ ერთადერთი, რაც მიყვარდა ის იყო. ის იყო ერთადერთი და განუმეორებელი, რომელიც ჩემს ცხოვრებაში, თუნდაც პატარა დეტალის სახით მაგრამ ყოველთვის იარსებებდა.
MOSCHINO - პირველად 2006 წელს გავიცანი, სუნამოთი I Love Love. ამ დროს მეც 16 წლის ვიყავი და ყველაზე ძალიან მისი შუშხუნა, ციტრუსის არომატიანი სუნი მიზიდავდა. ეს სუნი ყველგან თან დაყვებოდა ჩემ ჩადენილ სითავხედეებს. დაულაგებელ კარადებს, მოუწესრიგებელ ლურჯ ოთახს, და აფორიაქებულ განცდებს.
MOSCHINO მალე ჩემთვი არომატიდან სტილად გადაიქცა, სტილად, რომელიც ყოველთვის, ყველა დეტალით ჩემეული იყო. ხშირად მაქვს ხოლმე განცდა, რომ რაღაც ახალი მინდა. და რა არის ეს სიახლე, აზრზე ვერ მოვდივარ, ან დრო არ მყოფნის ამ საკითხზე საფიქრად, ან სურვილი. ნებისმიერ შემთხვევაში, მოსკინო ყოველთვის ის არის ხოლმე რაც მინდა. მის ფესაცმელს, კაბებს ან უბრალოდ აქსესუარებს, ყოველთვის აქვთ გამორჩეულად ის, რაც მაქვს მე - რა, არ ვიცი. ჩემებურობა, ალბათ.
ოდესაში, მოსკინოს მაღაზია ჩემს საყვარელ რიშელიევსკაია-ზე იყო, და რომ შევხედე 80%-იან ფასდაკლებას, მეორე დილით ზღვაზეც კი არ წავედი (!) და დილითვე მივადექი მაღაზიას. ერთი ლურჯი ველვეტის კაბა მომეწონა, რომელიც დაახლოებით 9000 გრივნა ღირდა (1200 $-მდე). ნუ, იმედი მქონდა, რომ 80%-იანი ფასდკლებით შევწვდებოდი ამ კაბას. მიუხედავად იმისა,რომ ძალიან კარგად მქონდა და ზუუუსტად ჩემი ზომა იყო, თან გასახდელიდან გამოსვლისთანავე დუდის აღფროვანებული თვალები ჩემთვის ძალიან ბევრს ნიშნავდა - კაბა მაინც ვერ ვიყიდეთ - როგორც აღმოჩნდა, ამ მოდელზე არ იყო ფასდაკლება ....მე ეს კაბა დღემდე მიყვარს, დღემდე ვფიქრობ ვინ იყიდა, ვის კარადაში კიდია და როგორ გრძნობს თავს. და ვიცი, რომ ერთ დღეს რამე მსგავს მოსკინოს მაინც ვიყიდი, თუ ზუსტად ისეთს არა :)
http://candysayss.blogspot.com/
