საშინაო დავალება, ანუ ტარანტინოს, ტრიერის და ალენის შედარებითი დახასიათება

“არსებობენ ორი ტიპის ადამიანები, ბიტლზის ადამიანები და ელვისის ადამიანები. ბიტლზის ადამიანებს შეიძლება მოსწონდეთ ელვისი და ელვისის ხალხს ბიტლზი, თუმცა არცერთს უყვარს ორივე თანაბრად. არჩევანი ბიტლზს და ელვის შორის შენს პიროვნებაზე მეტყველებს.“ –„მაკულატურა,“ ქვენთით ტარანტინო

ყველა ადამიანის ცხოვრებაში ხდება მოვლენა, რომელიც არასდროს გავიწყდება, ხანდახან ესა თუ ის შემთხვევა ნაკლებად მნიშვნელოვანი გგონია, მაგრამ რატომღაც გაგონილი ფრაზა შეიძლება სიცოცხლის ბოლომდე შეგრჩეს მეხსიერებაში და არასდროს დაგავყწდეს.

ესე მაგალითად ალბათ ყოველთვის მემახსოვრება ერთი შემთხვევა გლაზგოში.მოგეხსენებათ ევროპის ქალაქებში ხშირად ეწყობა ქუჩის პერფომანსები, არც გლაზგოა ამ მხრივ გამონაკლისი და ერთ კვირა დღეს სასეირნოდ გასული ასეთი შემთხვევის მომსწრე გავხდი. 13-15 წლის ბიჭი იქნებოდა, ქუჩაში იდგა და სხვადასხვა ტრიუკებს ასრულებდა, მათ შორის სახიფათოებსაც. ერთი მხრიდან მაღაზიის კედელს იყო აყუდებული, დანარჩენი სამი მხრიდან კი ხალხი შეკრებილიყო პერფომანსის მოლოდინში, ესეც ხმამაღალი შეძახილებით სულ უფრო მეტ და მეტ ადამიანს იზიდავდა. ერთ-ერთი ტრიუკის შესრულებისას ამ ბიჭს დანები დასჭირდა, რომლებსაც ის ჰაერში ისროდა და შემდეგ კვლავ იჭერდა. როგორც ჩანს ბევრს შეეშინდა და ამიტომაც ერთ-ერთი მხარე ნელ-ნელა იცლებოდა, ეს რომ შენიშნა მოგვაძახა: „როგორც ჩანს ჩემგან მარცხნივ კომედიაა, ხოლო მარჯვნივ ტრაგედია“. სხვათაშორის მე ზუსტად შუაში ვიდექი და გამეღიმა კიდეც. მართლაც, თითქოს ზღვარი კომიკურს და ტრაგიკულს შორის ხშირად შეუმჩნეველია და ყველაზე ტრაგიკულ შემთხვევებში კომიკურობის კვალის შენიშვნაა შესაძლებელი. ამ წერილში სამი რეჟისორის მეშვეობით შევეცდები ვისაუბრო კომიკურზე კინოში.

ლარს ფონ ტრიერის ნამუშევრები ჩემში შერეულ გრნძობას აღძრავენ, ერთი მხრივ თითქოს მომწონს კიდევაც, თუმცა ამასთან ერთად სიყალბის სუნი მცემს და ეს სიყალბე სწორედ, რომ კომიკურობასთანაა კავშირში. საქმე ისაა, რომ რეალურ ცხოვრებაში ყველაზე ტრაგიკულ შემთხვევებშიც კი არსებობს კომიკურობის მარცვალი, არ არსებობს სიტუაცია სადაც იუმორი ბოლომდე ქრება, თითქოს ეს სიცოცხლის აუცილებელი ატრიბუტია, თავდაცვითი რეაქცია, რომლის გარეშედაც არაფერი ცოცხლობს, ტრიერის ფილმებს კი ზუსტად ეს აკლია. სიმართლე გითხრათ ამ რეჟისორის ყველა ნამუშევარი არ მაქვს ნანახი და ამ დასკვნას ძირითადად „წყვდიადი მოცეკვავის“ და „დოგვილის“ საფუძველზე ვაკეთებ, ამიტომაც შეიძლება ვცდებოდე, თუმცა ამ ორის მაგალითზე შემიძლია ვთქვა, რომ ეს ორი ფილმი ყალბია იუმორის გრძნობის უქონლობის გამო. ტრიერი უტრირებას უკეთებს ისეთ მოვლენას როგორიც მიზანტროპიაა, კლავს ყველაფერ ცოცხალს და დადებითს ცხოვრებაში და იგნორირებას უკეთებეს კომიკურს. არცერთი სასაცილო ეპიზოდი არ მახსენდება ამ ორ ფილმში, რომელაც შეიძლება ეს რეჟისორი დაიცვას.

ტრიერისგან საპირისპიროდ იქცევა ვუდი ალენი…

გაგრძელება იხილეთ აქ>>>

http://lobzhanidze.wordpress.com/