ავტორი ია ანთაძე
2007 წლის 7 ნოემბრიდან მოყოლებული, საქართველო ამოვარდა დროის დინების ნორმალური კალაპოტიდან. მოსახლეობის ერთი ნაწილი ცდილობს, დრო დააჩქაროს, მეორე ნაწილი კი მთელ ენერგიას მის შენელებას ახმარს. პირველ ნაწილში პოლიტიკურ ოპოზიციასა და მის მხარდამჭერებს ვგულისხმობ, მეორე ნაწილში კი – ხელისუფლებასა და მის მხარდამჭერებს.
სწორედ ამ დღიდან – 7 ნოემბრიდან – დრო დაიყო მონაკვეთებად, რომლებსაც თავისი რიტმი და აბსოლუტურად სუბიექტური აღქმა აქვს:
1. 2007 წლის 7 ნოემბრიდან 2008 წლის 5 იანვრამდე (მიტინგის დარბევიდან საპრეზიდენტო არჩევნებამდე);
2. 2008 წლის 5 იანვრიდან 21 მაისამდე (საპრეზიდენტო არჩევნებიდან საპარლამენტო არჩევნებმდე);
3. 2008 წლის 21 მაისიდან 2008 წლის 8 აგვისტომდე (პარლამენტში საკონსტიტუციო უმრავლესობის აღებიდან რუსეთთან ომამდე);
4. 2008 წლის 8 აგვისტოდან 2009 წლის 9 აპრილამდე (ომის დაწყებიდან საპროტესტო ტალღის დაწყებამდე);
5. 2009 წლის 9 აპრილიდან 2009 წლის 26 მაისამდე (საპროტესტო ტალღის დაწყებიდან მის დასრულებამდე);
6. 2009 წლის 26 მაისიდან 2010 წლის 15 თებერვლამდე (საპროტესტო ტალღის დასრულებიდან ოპოზიციური ფლანგის გააქტიურებამდე – ალასანიას და გაჩეჩილაძის ერთად გამოჩენამდე მარჯანიშვილის თეატრში);
7. 2010 წლის 15 თებერვლიდან 2010 წლის 30 მაისამდე (ოპოზიციური ფლანგის გააქტიურებიდან ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებამდე).
ამ ერთიანი დროის ყოველი ცალკეული მონაკვეთი, აგვისტოს ომის გამოკლებით, ხელისუფლების მოგებით დასრულდა, რამაც კიდევ უფრო გაამძაფრა დროის დაჩქარებული აღქმა ოპოზიციაში და მის მხარდამჭერებშიც. ხელისუფლებას კი შეუქმნა ილუზია, რომ მას, ბევრ სხვა რამესთან ერთად, დროის გაწელვაც ხელეწიფება.
2007 წლის 7 ნოემბერს ვინმეს რომ ეთქვა, მიხეილ სააკაშვილი, თავის გუნდიანად, 2010 წლის გაზაფხულზეც ხელისუფლებაში იქნებაო, გამწარებულ ადამიანებს კიდევ უფრო მწარედ გააცინებდა.
2009 წლის 9 აპრილს ხომ ისეთი მოლოდინი იყო, ერთი კვირაც ენანებოდათ სააკაშვილისთვის.
გაგრძელება იხილეთ აქ>>> www.tavisupleba.org
