თქვა ღმერთმა: იყოს ნათელი!
Posted 12:43 PM by Nina in თემები tavisufleba.org, გიორგი გვახარია, თბილისი, კინო, პოლიტიკა, საქართველო
ავტორი გიორგი გვახარია
ჩემს ოთახში, ვიდეოკასეტების თაროზე მტვერი სწრაფად გროვდება. თუმცა მტვრის წმენდა დისკომფორტს არ მიქმნის - ვასუფთავებ კასეტას და თან მასზე ჩაწერილ ფილმებს ვიხსენებ.
გუშინწინ, დალაგებისას, ერთი კასეტა ჩვეულებრივზე დიდხანს შემრჩა ხელში.
ლუკინო ვისკონტის ”ლუდვიგი” - ამბავი ბავარიის უკანასკნელ მეფეზე, რომელსაც ფერად-ფერადი სასახლეების მშენებლობა უყვარდა. ვაგნერს მფარველობდა. ბოლოს მარტო დარჩა თავის მოოქროვილ ციხე-სიმაგრეში. მსახურებთან ერთად ორგიების მოწყობით ერთობოდა. დააბეს. ჩაკეტეს... და ბოლოს, მოკლეს კიდეც.
”ლუდვიგზე” ბევრი მიფიქრია და დამიწერია. მაგრამ ამჯერად ამ ძველმა ვიდეოკასეტამ არა იმდენად ფილმი, რამდენადაც ჩემი სტუდენტები გამახსენა - ”გოგი გვახარიას ჯგუფი” (განათლების რეფორმამ ”სახელოსნოებად” დაყოფა გააუქმა, ამიტომ ეს ჩემი უკანასკნელი ჯგუფი იყო)...
”ლუდვიგი”, თუ არ ვცდები, 2004 წლის მიწურულს ვნახეთ. სწორედ მაშინ, როცა საქართველოში სახლების შეღებვა-გადაღებვისა და შადრევნების გახსნის ეპოქა დაიწყო.
”ნაღდი მიშაა რა!”
თქვა ვიღაცამ ვისკონტის ოთხსაათიანი ფილმის პირველი ნაწილის დასრულების შემდეგ.
მე - იცით ალბათ, ჰო? - ანალოგიები არ მიყვარს. მაგრამ ამ შედარებამ ცოტა არ იყოს დამაფიქრა; იმ დროს, როცა ოპოზიცია სააკაშვილზე ქილიკს იწყებდა ”ფასადური დემოკრატიის”, წითელ-ყვითელი სახლების, მომღერალი შადრევნების გამო, სულ ”ლუდვიგის” ეს გარჩევა მაგონდებოდა.
არიან მეფეები, რომლებიც ყველაზე კარგად თავს ბავშვების და მოხუცების გარემოცვაში გრძნობენ. არა იმდენად იმიტომ, რომ ადვილია ამ ხალხის მართვა, რამდენადაც უფრო მსგავსი გემოვნების, მსგავსი ვნებების, მსგავსი ოცნებების გამო.
ლუდვიგი სწორედ ასეთი იყო. როცა თავისი ბიძაშვილი, დედოფალი ელისაბედი, კორონაციიდან რამდენიმე წლის შემდეგ ესტუმრა, ბავარიის უკანასკნელმა მეფემ უარი თქვა მის მიღებაზე, თუმცა მსახურებს სთხოვა, შემოიყვანეთ და ჩემი სასახლე დაათვალიერებინეთო.
ვისკონტის ფილმში რომი შნაიდერის გმირი თანხმდება ამ წინადადებაზე. გაივლის უზარმაზარი, მოოქროვილი სასახლის ანფილადებს. შეჩერდება ერთ კედელთან და ისტერიულად იწყებს სიცილს... თან დასცინის ძალაუფლების ოქროში ჩაძირულ ბიძაშვილს და თან, თანაუგრძნობს მას. ფილმის სცენარში, ამ ეპიზოდს ვისკონტის რემარკა ერთვოდა. ფრანგულად დაწერილი:
”С’est trop”…ანუ ”ეს მეტისმეტია”.
გაუგებარია, რა იყო ვისკონტისთვის მეტისმეტი. ელისაბედის ისტერიკა თუ ლუდვიგის სურვილი - თვალისმომჭრელი ფერებით, შუქურის ზომის, გრანდიოზული სანთლებით მოერთო თავისი ქვეყანა, რომელიც ყველა ბრძოლაში დამარცხდა?
ხალხის დასაიმედებლად თუ მოსატყუებლად? იქნებ საკუთარი თავის მოსატყუებლად?
ლუდვიგის ტრაგედია გარკვეული თვალსაზრისით უნივერსალურიცაა... რა, ზვიად გამსახურდია არ იყო ასე?
არ გახსოვთ ”უკრაინამ გვცნო”?
ჩემს მეგობარს, ფიქრია ლებანიძეს უთხრა მაშინ ვიღაცამ, ზვიადი ისეთი მაგარია, ნათურას შეხედავს და ჩააქრობსო. არასდროს დამავიწყდება ფიქრიას პასუხი - მაგარი თუა, არ უნდა ჩააქროს. მაგარი თუა, უფრო ძლიერ უნდა გაანათოსო.
ნახეთ ახლა რა ხდება? გაიარეთ რუსთაველზე და შეხედეთ, როგორ განათდა ქალაქი გრანდიოზული ჭაღებით. რუსთაველზე კი არა, ოპერაში გეგონებათ თავი.
პრეზიდენტის იდეაა? ქალაქის მერის? ან, იქნებ, მერიის კულტურის სამსახურის რომელიღაც ჩინოვნიკის, რომელმაც ამსტერდამში (!) იმოგზაურა, იხილა ჭაღებით გაფორმებული ქალაქის ცენტრი და საახალწლოდ, ჩვენი დედაქალაქის მორთვა გადაწყვიტა... როგორც ჩვენი მემაწვნე, დეიდა მაგული ამბობს ”ლიუსტრებში”?
რა მნიშვნელობა აქვს, ვისი იდეაა? ეს ჭაღები საყოველთაო ”ლუდვიგიზაციის”, პროცესის გაგრძელებაა, რომელიც ”ვარდების რევოლუციის” შემდეგ დაიწყო საქართველოში.
ლუდვიგის კარიკატურიზაციის პროცესის.
ყველაფერი წარსულის ჯინაზე!
