via ტაბულა
აქა ამბავი ბრინჯაოს თავისა
...არადა, ცოცხალი რომ ყოფილიყო, სავარაუდოდ (ნახევრად ექსპერიმენტულად, ნახევრად იუმორით თუ ირონიით) თავადაც გამოაქვეყნებდა სტატუსს fb-ზე: — დაედგათ თუ არა მისი ძეგლი მისსავე ქალაქში და მერე მემარჯვენეების, ლიბერალების, ინტელიგენტებისა თუ ინტელექტუალების მიერ დაყრილ ქოქოლას სიამოვნებით ჩააქოლინებდა საკუთარ თავს. მას იზიდავდა პროვოკაციული არტი და სოციალური ქსელის სივრცეს, მსგავსი პროვოკაციისთვის ალბათ შესანიშნავად გამოიყენებდა. დანამდვილებით ვერავინ იტყვის რა იქნებოდა, მაგრამ სავარაუდოდ ეს ჭეშმარიტად მის საქციელს ჰგავს.
წარმოიდგინეთ, რომ fb-ზე მისი ძველი „ბლოგებია” და გადაშალეთ მისი ავტორომანი „მშვიდი ცურვა”, ირაკლი ჩარკვიანს ძეგლების და ძეგლომანიის არ ეშინია. ის უკიდურესად რეალისტურად და ირონიით შეჰყურებს თუ დაჰყურებს ზევიდან საკუთარ ძეგლს:
„... როგორც წესი , რაღაცის მოხდენა გოიმებს ესაჭიროებათ (ყურადღების მიქცევის მიზნით, რა თქმა უნდა), თორემ ჩვენ რა, ვინც გენეტიკურად ყურადღების ღუმელში ვიწვით და საზოგადოება ხან ნავთს მოგვასხამს, ხან ბენზინს, რომ უფრო მეტად ვიგიზგიზოთ, ჩავიფერფლოთ. მერე კი, უკეთეს შემთხვევაში მუნიციპალიტეტის სამსახურში, ვინმე ნარკომან მოქანდაკეს წამლის ასაღებ ფულს გადაუხდის, რომ მან ჩემი მელოტი თავი ბრინჯაოსგან გამოაქანდაკოს და რომელიმე ბაღში (ეს საუკეთესო შემთხვევაში) ორმოცდაათიოდე კრეტინის თანდასწრებით დადგას. ეს ამ ავტორომანის ფინალური სცენა არ გეგონოთ, რადგან მტრედი, რომელმაც სწორედაც რომ ჩემ მომავალ თავზე უნდა მოისაქმოს, მდედრ მტრედთან სექსით არის დაკავებული და ამიტომ ამ ბოლო კადრში ვერ ხვდება...” ( ირაკლი ჩარკვიანი, 2006 წ. „მშვიდი ცურვა”, გვ 57)
ვერაფერს იტყვით - მისი წარმოსახვის უნარი და თვითირონია კულმინაციას აღწევს და, მიუხედავად ამისა, საკუთარ ძეგლს ის მაინც ამ ქალაქის ლანდშაფტში ხედავს.
კიდევ ერთ ნაწყვეტს მოვიყვან მისი ავტორომანიდან ”მშვიდი ცურვა”:… >>> იხილე გაგრძელება >>> www.tabula.ge
