ავტორი: მალხაზ ხარბედია
ბელგიელებს ლუდი არა მარტო უყვართ, არამედ კარგი ლუდის კეთებაც იციან და ამიტომ მხოლოდ საკუთარი წარმოებისას გეახლებიან. ამ პატარა ქვეყანაში 500-600 დასახელების ლუდი ისხმება
1. ბელგიელი ტრაპისტი ბერები უძველესი დროიდან ამზადებენ ელის საკუთარ ვარიანტს დასახელებით Trappist. ასეთი ლუდის მხოლოდ შვიდი "კანონიერი" მარკა არსებობს, რომლებიც ყველა აუცილებელ მოთხოვნებს აკმაყოფილებენ, აქედან ექვსი ბელგიურია: - Chimay (შიმე), Orval, Rochefort (ქართ. როშფორი), Westmalle (ქართ. ვესტმალი),Achel (აშელ) და Westvleteren (ქართ. ვესტვლეტერენ), ერთი ნიდერლანდური - La trappe (ლა ტრაპ), ყველა დანარჩენი თვითმარქვიაა... ესენია მყარი, მაღალ გრადუსიანი (ალკოჰოლის მოცულობით 6-10%) და მომწარო გემოს ლუდები. ბოთლის ძირში დარჩენილი საფუარის მცირედი ნალექი მდიდარია B ვიტამინით. მათი დალევა რეკომენდირებულია 12-15°-ზე, ესეიგი ოთახის ტემპერატურაზე ცოტა უფრო გაგრილებული. ბოთლის გახსნა და ჭიქაში ჩასხმა განსაკუთრებულ სიფრთხილეს საჭიროებს, რათა ვიტამინიზირებული ნალექი არ შეერიოს, რასაც მცოდნე ხალხი ბოლოს აყოლებს, დესერტად.
2. Abbaye, ანუ "სააბატოს" ლუდი უფრო მეტად არის გავრცელებული, ვიდრე Trappist. როგორც წესი ასეთ ლუდს გააჩნია რომელიმე მონასტერთან დაკავშირებული წინაისტორია, მაგრამ დღევანდელ დღეს იწარმოება ბერების მონაწილეობის გარეშე. მისი ტიპიური მაგალითია მსოფლიოში განთქმული მარკა Leffe (ქართ. ლეფი და არა ლეფე). ზოგჯერ ასეთი ლუდი დუღილს და დამწიფებას ბოთლშივე ასრულებს. კარგად ეხამება ხორცეულს და ყველეულს.
3. ე.წ. "ქვედა დუღილის"ტექნოლოგია ყველაზე გავრცელებულია ჩვენს პერიოდში, ამ შემთხვევაში პროცესი დაბალ ტემპერატურაზე მიმდინარეობს (6-8°), ხოლო საფუარი მოცულობის ფსკერზე ილექება. ამგვარად ამზადებენ მრავალრიცხოვან ღია ფერის "ლაგერის" (სიტყვისაგან lager - შენახვა) ტიპის პილზენებს (pils, pilsener). ბელგიაში ასამდე მარკის ამდაგვარი ლუდი არსებობს, და შეადგენენ საერთო წარმოების დაახლოებით სამ-მეოთხედს, მათგან ყველაზე ცნობილია - Jupiler (ჟუპილე) და Stella Artois (სტელა არტუა).
4. მაგრამ ყველაზე საინტერესო ბელგიურ ლუდებში - სპეციალური, განსაკუთრებული სახეობებია. მაგალითად, ბრიუსელის შემოგარენისათვის ტიპიურ ხორბალ-ქერისაგან დამზადებულ ლუდის სახეობაში, რომელსაც ლამბიკს(lambic ან lambiek) უწოდებენ, იყენებენ ნატურალური დუღილის ტექნოლოგიას, რომლის დროსაც მოქმედებს მხოლოდ ბუნებრივი საფუარი, რაც ყოველთვის არსებობს ატმოსფეროში. ეს ლუდის ხარშვის ყველაზე ძველ მეთოდს წარმოადგენს, მხოლოდ მოგვიანებით მოიფიქრა კაცობრიობამ კულტივირებული საფუვრების გამოყენება. სხვათა შორის, პიტერ ბრეიგელ-უფროსის უკვდავ ტილოებზე მე-16 საუკუნის ფლომანები სწორედ ლამბიკს მიირთმევენ.
ბუნებრივი ფერმენტაცია დროს მოითხოვს, ლამბიკის ლუდი მხოლოდ 3-6 თვის ასაკში ხდება "ახალგაზრდა", ხოლო სრულ მოწიფულობას რომ მიაღწიოს 2-3 წელს მოითხოვს. ამის გამო ბელგიელი მწარმოებლები საჭიროებენ აუარებელ სასაწყობო ფართს, რათა შეინახონ თავიანთი პროდუქცია დასაძველებლად. კასრებს, როგორც წესი, პორტუგალიაში ყიდულობენ, ნამდვილი პორტოს მეწარმეებისაგან.
დაძველებული ლამბიკი გამოირჩევა აშკარა ხერესის ტონებით, რაც აღაფრთოვანებს ლუდის მოყვარულებს. მთლიანობაში ლამბიკს აქვს სოფლური, პატრიარქალური ლუდის რეპუტაცია ახალი მაჭრის ან სიდრის არომატით, სპეციალისტები მას "ყველის" არომატს უწოდებენ. თანამედროვე ლუდის ხარშვაში საერთო პროგრესის მიუხედავად, ზაფხულის თვეებში ლამბიკის წარმოება წყდება ბუნებრივი დუღილის ტემპერატურული რეჟიმის მკაცრი კონტროლის შეუძლებლობის გამო.
