ძმაო, ძმითა ხარ უძლური...
Posted 1:00 PM by Nina in თემები tavisufleba.org, ია ანთაძე, პოლიტიკა, საქართველო
ავტორი ია ანთაძე
დიდხანს ვიფიქრე, საიდან დამეწყო ეს სტატია – თავიდან თუ ბოლოდან. თავში ძმები გაჩეჩილაძეები არიან და ბოლოში – აფეთქებულ მონუმენტს შეწირული ოჯახია. ამიტომ, გადავწვიტე, მაინც ბოლოდან დავიწყო...
* * *
დღეს ქუთაისში საპროტესტო აქცია ჩატარდა. არავინ იცოდა და ბოლომდე გაუგებარი დარჩა, ვინ იყო ამ აქციის მთავარი მასპინძელი. არც ის ვიცით, რამე თუ შეიცვლება აქციის შემდეგ.
პრეზიდენტმა დამნაშავე უკვე მოძებნა: იმერეთის გუბერნატორი მოხსნა და პარლამენტის შენება განაგრძო – ჯერჯერობით ადამიანების ცნობიერებაში, რის დასტურადაც ცარიელ მინდორზე დიდი ბანერი გამოფინა.
ზოგიერთი ჩვენგანი ელოდა, რომ დღეს საზოგადოებას უნდა ეთქვა, ეთანხმება თუ არა პრეზიდენტს; უნდა ეთქვა, ააშენებინებს თუ არა მას პარლამენტს ბავშვის სისხლზე და აკმარებს თუ არა გუბერნატორის მოხსნას. თანაც, ისე უნდა ეთქვა, რომ გამგებს გაეგო.
ოღონდ, ვისაც ასეთი მოლოდინი ჰქოდა, მას დაავიწყდა, რომ მიხეილ სააკაშვილს მოქალაქეების პროტესტი არ აინტერესებს. იგი არ არის ჰუმანისტი, რომ ადამიანის ბედი აღელვებდეს, იგი პოპულისტია და მასას ყველა სხვა ლიდერზე უკეთესად მართავს.
რაგინდ გაყალბებულად ფასდებოდეს ბოლო საპრეზიდენტო არჩევნები, არავის უთქვამს, რომ 7 ნოემბრიდან ორი თვის თავზე ლევან გაჩეჩილაძემ მიხეილ სააკაშვილზე მეტი ხმა მიიღო. ოპოზიციის მთავარმა ლიდერმა ოფიციალურ მომხრედ „გაიფორმა“ არჩევნებში მონაწილეთა 25%, რაც არასაკმარისი აღმოჩნდა გასამარჯვებლად. პრეზიდენტმა კი, მისთვის ყველაზე მწვავე სიტუაციაში – დასაშვები თუ დაუშვებელი მეთოდებით, მაგრამ – პირველობა შეინარჩუნა.
ამის შემდეგ, ლევან გაჩეჩილაძის პიროვნულ ფაქტორზე დაყრდნობით, გაჩნდა იდეა, რომ ოპოზიციურ პოლიტიკურ ლიდერს წამოშველებოდა საზოგადოებრივი ლიდერი, რომელიც მიხეილ სააკაშვილის წინააღმდეგ იმ ადამიანებსაც გადაიბირებდა, რომლებიც პოლიტიკურ აქტიურობას ერიდებოდნენ. საზოგადოებრივი ლიდერობა უკვე არსებული პოლიტიკური ლიდერის ოჯახის წევრმა – ძმამ, გიორგი გაჩეჩილაძემ – იტვირთა. ჩაფიქრებული, ცხადია, ის იყო, რომ საზოგადოების ერთი ნაწილი ერთ ძმას მიეზიდა პოლიტიკურ ორბიტაზე, ხოლო მეორე ნაწილი – მეორე ძმას – საზოგადოებრივ ორბიტაზე. ოღონდ, ეს ორი სეგმენტი სად, როდის და რისთვის უნდა შეხვედროდა ერთმანეთს, ამ კითხვაზე, როგორც მოგვიანებით გამოჩნდა, ძმებს გააზრებული პასუხი არ ჰქონდათ.
პროტესტის საზოგადოებრივ „მინდორზე“ გადატანის შედეგი ვიხილეთ 26 მაისს, როდესაც ეროვნულ სტადიონზე გიორგი გაჩეჩილაძემ 50 000–ზე მეტ ადამიანს მოუყარა თავი.
იმ დღეს „უცნობს“ ერთადერთი არჩევანი ჰქონდა: მის მხარდასაჭერად მოსული ხალხი მისთვისვე სანდო პოლიტიკური ლიდერისთვის – საკუთარი ძმისთვის – უნდა გადაებარებინა. ლევან გაჩეჩილაძეს კი მოქმედების ზუსტი გეგმა უნდა ჰქონოდა. ამ კრიტიკულ მომენტში ძმებმა თითქოს დაიმორცხვეს, სულ სხვა გადაწყვეტილება მიიღეს, სულ სხვა გზას გაუყენეს ათასობით ადამიანი და ზუსტად იმ დღეს, ერთდროულად დაასრულეს ლიდერობა. ყველაფერი დანარჩენი – უილაჯო ინერცია იყო.
რა შეცდომა დაუშვეს ძმებმა გაჩეჩილაძეებმა? მათ ვერ შეკრიბეს იმ რაოდენობის მომხრეები, რამდენიც საკმარისი იქნებოდა არჩევნების დასანიშნად და მოსაგებად, მაგრამ მათ შემოიკრიბეს იმდენი ადამიანი, რამდენმაც, თავის დროზე, „ვარდების რევოლუცია“ მოახდინა. არადა, ძმები, თავისი ჯამური შინაგანი რესურსით, სწორედ არჩევნებისთვის იყვნენ მზად და არა – რევოლუციისთვის.
ახლა არაფერს ვიტყვი იმის შესახებ, რამდენად შეესაბამებოდა ან ერთი და ან მეორე ძმის ინტელექტი თუ გამოცდილება მათ მიერ ნაკისრ ფუნქციას.
